Kocie życie w biegu

Dawno nie pisałam o mojej kociej gromadce. Wpadłam w wir obowiązków, biegu, pracy, w pośpiechu jedząc lunche, napełniając nieregularnie kocie miski… Koty złe były na mnie, rzadko mnie widywały ostatnio. Pomiędzy pracą a różnymi zajęciami, spotkaniami, wyjazdami mało miałam dla nich czasu. A one bardzo się dopominały o uwagę! Tylko wieczorami, gdy padałam ze zmęczenia na kanapę, przytulały się wszystkie trzy, rywalizując o moje ręce, które leniwie, zmęczone głaskały je ile jeszcze miały sił.

Dopiero wreszcie dziś mam dla nich więcej czasu. Diabły tasmańskie od razu wyczuły, że to niedziela i że mogą mieć mnie wreszcie dla siebie. Nie chcą nawet wyjść na dwór, śledzą każdy mój krok J Gucio nawet wygrzebał gdzieś starą zabawkę i przyniósł w pyszczku, abym się z nim pobawiła. Łini tylko chwilkę popatrzył przez okno na gołębie, achując i ochując na ptactwo, a potem dzielnie mi asystował. Gdy kroiłam chleb, przyglądał się z bliska na ruchy noża ;) Gdy robiłam twarożek, podlizywał śmietanę ;) A gdy wyjęłam miednicę, aby uprać wreszcie te wszystkie koszule, które się nazbierały, usadowił się w miednicy i nie chciał jej opuścić ;)

Koci asystent :)

O nie, nie wyjmiesz mnie z tej miednicy tak łatwo :)

Tak, dzisiejsza niedziela, wreszcie nie w biegu i pośpiechu, będzie właśnie dla moich sierściuszków J

Będę leżała do góry kołami jak Fifinka, delektując się kocią obecnością i mruczeniem !

O tak będę dziś leżała, a co!