Łini

Poznajcie Łiniego (Mimiego, Niniego, Ministra, Mini i wszystkie inne wariacje i odmiany;) ). To kotek, który sam nas wybrał. Dosłownie.

Pamiętam, jak wczesną wiosną wyglądałam przez okno w kuchni. Patrzę, a tu wzdłuż bloku przechodzi nowy kot – taki księżycowy, wcześniej go nie widziałam wśród dokarmianego stadka. Oczywiście puściłam wici wśród osiedlowych kociarzy – może komuś zgubiło się takie cudo i rozpaczliwie go szuka? No niestety… nikt go nie szukał. Łini otrzymał robocze imię, które już zostało jego na stałe :)

Zaczął przychodzić do mnie na balkon, wnerwiając moje koty ;) Przychodził coraz częściej, rano oczekiwał na śniadanko, po południu witał mnie jak wracałam z pracy… oswojony, zupełnie się nie bał. Później już całe dnie spędzał na moim balkonie. Przyglądał się przez okno jak moje koty biegają za piłeczkami, myszkami i innymi cudami. Swoimi wielkimi, zielonymi, smutnymi oczkami.

Postanowiłam dać mu tymczas. Wzięłam go do domu, wykastrowałam, zaszczepiłam. Szukałam mu domu. Jakoś nie skradł niczyjego serca. Skradł za to nasze :D Po kilku tygodniach nie było już mowy, aby oddać Łiniego :) Łatwo dogadał się z Fifi i Guciem. To najbardziej spokojny kot z całego stadka. Pluszowy misio. Pyszczek kochany :)

Oto on:

Jeszcze nie nasz, jeszcze żyjący na dworze

Jego wysokość Łini :)

Jeszcze dokarmiany, jeszcze nie nasz...

Śpiąca słodycz :)